Drama and fantasy (and an LGBTQ+ subtext) intersect in Flávia Neves’ debut feature, set in a Brazil little-seen on the big screen: the central-western part of the country, specifically the town of Goias, where remnants of the colonial era and its horrible abuses clash with the uber-modernity of agribusiness. Following the death of her adoptive mother, Fernanda (a striking Bárbara Colen, from Bacurau) returns to her hometown after a long absence seeking answers about her unknown biological parents. Welcomed at her rich uncle’s house, she soon chafes at her family’s privileged existence—and begins to uncover the horrible details about why so many servants in the community suffer from intellectual disabilities…

‘The inherited historical guilt of a country. The inhumane treatment of one’s fellow humans. The search for an identity that colonial imperialism once stole. Neves dives deep into the still-burning hotspots of Brazilian history.’—Suzanne Gottlieb, Cineuropa

 

Drama en fantasie (en een subtiele LGBTQ+ subtekst) kruisen elkaar in Flávia Neves’ filmdebuut, dat zich afspeelt in een Brazilië dat weinig te zien is op het witte doek: het centraal-westelijke deel van het land. In het bijzonder de stad Goias, waar overblijfselen van het koloniale tijdperk en de gruwelijke misstanden botsen met de hypermoderniteit van de agro-industrie. Na de dood van haar adoptiemoeder keert Fernanda (een opvallende Bárbara Colen, uit Bacurau) na een lange afwezigheid terug naar haar geboortedorp op zoek naar antwoorden over haar onbekende biologische ouders. Ze wordt verwelkomd in het huis van haar rijke oom, maar krijgt al snel een hekel aan het bevoorrechte bestaan van haar familie – en begint de gruwelijke details te ontdekken over waarom zoveel bedienden in de gemeenschap lijden aan een verstandelijke handicap …

“De geërfde historische schuld van een land. De onmenselijke behandeling van je medemens. De zoektocht naar een identiteit die het koloniale imperialisme ooit gestolen heeft. Neves duikt diep in de nog steeds brandende puinhopen van de Braziliaanse geschiedenis.” Suzanne Gottlieb, Cineuropa

Winner of the Best Director prize in the World Dramatic competition at Sundance, where it premiered just over a month before the Russian invasion of Ukraine, Maryna Er Gorbach’s searing Donbass-set drama revolves around the pregnant Irka (Oxana Cherkashyna), her taciturn husband Tolik (Sergey Shadrin) and the downing of the Malaysian Airlines flight on July 17, 2014, a large chunk of which lands on the couple’s farm. Caught between pro-Russian Ukrainian rebels and Ukrainian patriots—in the opening scene, a wall of their house is blown to smithereens by a ‘stray’ mortar shell—the couple are torn between fleeing or holding their ground. Irka is determined to stay…

‘Gorbach’s uncompromising, formally remarkable Sundance prizewinner… [is] a vision of the ongoing war in Donbass that brooks no compromise in depicting the severe impact of the conflict on the region’s civilians—in particular, the innocent women to whom the film is dedicated… Potent… Shattering.’—Guy Lodge, Variety

 

Winnaar van de prijs voor Beste Regisseur in de World Dramatic-competitie op Sundance, waar de film in première ging iets meer dan een maand voor de Russische invasie in Oekraïne. Maryna Er Gorbachs scherpe drama, dat zich afspeelt in de Donbas, draait om de zwangere Irka (Oxana Cherkashyna), haar zwijgzame echtgenoot Tolik (Sergey Shadrin) en de op 17 juli 2014 neergehaalde Malaysian Airlines-vlucht, waarvan een groot stuk terechtkomt op de boerderij van het echtpaar. Het echtpaar zit klem tussen pro-Russische Oekraïense rebellen en Oekraïense patriotten – in de openingsscène wordt een muur van hun huis aan diggelen geblazen door een ‘verdwaalde’ mortiergranaat – en wordt verscheurd tussen vluchten of voet bij stuk houden. Irka is vastbesloten te blijven …

“Gorbachs compromisloze, formeel opmerkelijke prijswinnaar op Sundance … [is] een visie op de slepende oorlog in de Donbas die geen compromissen duldt in het weergeven van de ernstige impact van het conflict op de burgers van de regio – in het bijzonder de onschuldige vrouwen aan wie de film opgedragen is … Krachtig … Schokkend.” Guy Lodge, Variety

Libertad (Nicolle Garcia), the rebellious 15-year-old daughter of Colombian housekeeper Rosana (Carol Hurtado), has, against her will, been brought over from her home in Colombia to stay with her mother and the family she cares for in a gorgeous Spanish seaside villa. Three generations of rich Spanish women—ageing grandmother Angela (Vicky Peña), her daughter Teresa (Nora Navas), and granddaughter Nora (María Morera), also 15 and very sheltered—rule the roost here, and it’s Nora’s tentative friendship with Libertad that forms the core of this very beautiful and very well-directed feature debut from Clara Roquet.

‘Roquet’s filmmaking is light of touch and instinctively perceptive, honing in on the tiny details which are magnified through the lens of adolescence. There’s a kinship with the work of Céline Sciamma, in the way that the film effortlessly navigates the mess of teen female dynamics; and with Lucrecia Martel, in the way that class seeps into every interaction.’—Wendy Ide, Screen

 

Libertad (Nicolle Garcia), de opstandige 15-jarige dochter van de Colombiaanse huishoudster Rosana (Carol Hurtado), is tegen haar zin weggehaald uit haar huis in Colombia om bij haar moeder en de familie die zij verzorgt in een prachtige Spaanse villa aan zee te verblijven. Drie generaties rijke Spaanse vrouwen – de oude grootmoeder Angela (Vicky Peña), haar dochter Teresa (Nora Navas), en kleindochter Nora (María Morera), 15 en heel beschermd opgevoed – delen hier de lakens uit. Nora’s voorzichtige vriendschap met Libertad vormt de kern van dit zeer mooie en zeer goed geregisseerde filmdebuut van Clara Roquet.

“Roquets manier van filmen is lichtvoetig van stijl en instinctief opmerkzaam. Ze concentreert zich op de kleine details die uitvergroot worden door een jeugdig vergrootglas. Er is verwantschap met het werk van Céline Sciamma, in de manier waarop de film moeiteloos navigeert door de warboel van vrouwelijke tienerdynamiek; en met Lucrecia Martel, door de manier waarop klasse doorsijpelt in elke interactie.” Wendy Ide, Screen

Winner of five Hellenic Film Academy Awards for Best Film, Best First-Time Director, Best Screenplay, Best Actress, and Best Original Score, Yorgos Goussis’ wonderful road movie is generous, funny, beautifully constructed, and marvellously acted. Elena (award-winner Elena Topalidou), a married dancer re-evaluating her life, encounters the bearish Antonis (Antonis Tsiotsiopoulos), whose car has broken down on their ferry to Kefalonia in western Greece. He is looking to deposit the remains of his aunt in the island’s cemetery. She offers him a lift. Cue a very cinematic—moments of pure visual poetry and pure visual drama abound—and a very humanistic inquiry into connection, the randomness of life, hurt people, desire, and friendship (with desire). That the film is 100% improvised—Topalidou and Tsiotsiopoulos are credited as co-screenwriters, alongside director Goussis—accounts for the warm, lived-in feel of this low-budget gem. Bravo to the creators of a work that became an unexpected box-office smash in Greece!

 

Deze prachtige roadmovie van Yorgos Goussis, winnaar van vijf Hellenic Film Academy Awards voor Beste Film, Beste Regiedebuut, Beste Scenario, Beste Actrice en Beste Originele Muziek, is genereus, grappig, zit knap in elkaar en is schitterend geacteerd. Elena (prijswinnares Elena Topalidou), een getrouwde danseres, ontmoet de ongemanierde Antonis (Antonis Tsiotsiopoulos), wiens auto het begeven heeft op hun overtocht naar Kefalonia in West-Griekenland. Hij wil het stoffelijk overschot van zijn tante naar het kerkhof van het eiland brengen. Zij biedt hem een lift aan. Het levert een heel cinematografische film op – momenten van pure visuele poëzie en puur visueel drama in overvloed – en een uitgesproken humanistisch onderzoek naar verbondenheid, de willekeur van het leven, gekwetste mensen, verlangen en vriendschap (met verlangens). Dat de film 100% geïmproviseerd is – Topalidou en Tsiotsiopoulos worden genoemd als co-scenarioschrijvers, naast regisseur Goussis – verklaart het warme gevoel van dit low-budgetjuweeltje. Bravo voor een film die een onverwachte kaskraker werd in Griekenland!

A searing psychological thriller, writer-director Bogdan George Apetri’s masterfully controlled and photographed (by Romanian New Wave stalwart Oleg Mutu) film weaves together social critique, moral ambiguity, and gripping investigative crime drama into one terrific package. Ioana Bugarin is perfect as Cristina, a young novice who departs her nunnery on a mysterious mission to a hospital. She does not make it back. Enter detective Marius Preda (the equally good Emanuel Pârvu), the cop tasked with getting to the bottom of what happened to her. Fasten your seatbelts because things get very tense, very fast…

‘A crime drama of absorbing authenticity… Miracle is staged with an inexorable skill that tugs you along like a Patricia Highsmith novel. It’s a tale of mystery, of scalded innocence, and of the staggering evil that ordinary men can do… As it closes in on its heart of darkness, [the film] creates a slow-burn suspense that won’t quit.’—Owen Gleiberman, Variety

 

Deze meesterlijk geregisseerde film van schrijver-regisseur Bogdan George Apetri (met camerawerk van het Roemeense wonderkind van de New Wave Oleg Mutu) is een verzengende psychologische thriller waarin maatschappijkritiek, morele ambiguïteit en aangrijpend misdaaddrama samenkomen in één geweldig geheel. Ioana Bugarin is perfect als Cristina, een jonge novice die haar nonnenklooster verlaat op een mysterieuze missie naar een ziekenhuis. Ze komt niet meer terug. Rechercheur Marius Preda (de al even goed acterende Emanuel Pârvu) krijgt de opdracht uit te zoeken wat er met haar gebeurd is. Maak je gordels vast, want het wordt erg spannend, erg snel …

“Een misdaaddrama van fascinerende authenticiteit … Miracle wordt geënsceneerd met een onverbiddelijke vaardigheid die je meesleept als een roman van Patricia Highsmith. Het is een verhaal van mysterie, van verloren onschuld, en van het duizelingwekkende kwaad dat gewone mannen kunnen aanrichten … Naarmate de film de kern van de duisternis nadert, creëert [de film] een ijzingwekkende spanning die niet stopt.” – Owen Gleiberman, Variety

Based on Cioma Schönhaus’ 2004 memoir about how he, a blonde-haired Jew, hid in plain sight in Berlin during WWII while forging hundreds of documents to aid his fellow Jews, Maggie Peren’s beautifully mounted drama features a star-making performance from Louis Hofmann (Netflix’s Dark) in the lead role. As the 21-year-old Schönhaus, he is a confident and reckless genius whose talents help him survive by the skin of his teeth. A riveting tale, the film also features superb cinematography and production design. (The real Schönhaus escaped on a bicycle to Switzerland and lived there until his death in 2015.)

“Peren’s loose adaptation is more interested in the cocky, bravado spirit of Schonhaus’ account than its finer narrative details. Instead, it sets out to do something not much seen in Holocaust survivor movies: to celebrate the exuberant life force of a resourceful chameleon who refuses to play the victim.”—Lee Marshall, Screen

 

Dit prachtig gemonteerde drama van Maggie Peren is gebaseerd op Cioma Schönhaus’ memoires uit 2004 over hoe hij, een blonde jood, zich tijdens de Tweede Wereldoorlog in alle openheid verborg in Berlijn terwijl hij honderden documenten vervalste om zijn medejoden te helpen. Louis Hofman (Netflixs Dark) levert een geweldige prestatie in de hoofdrol. Als de 21-jarige Schönhaus is hij een zelfverzekerd en roekeloos genie wiens talenten hem helpen te overleven. De film is een meeslepend verhaal, met een schitterende cinematografie en uitstekend production design. (De echte Schönhaus ontsnapte op een fiets naar Zwitserland en woonde daar tot zijn dood in 2015).

“Perens losse bewerking is meer geïnteresseerd in de eigenwijze, dappere geest van Schonhaus’ verhaal dan in de fijnere narratieve details. In plaats daarvan wil hij iets doen wat niet vaak voorkomt in films over overlevenden van de holocaust: de uitbundige levenskracht vieren van een vindingrijke kameleon die weigert een rol als slachtoffer aan te nemen.” Lee Marshall, Screen

Via a bravura 16-minute single-take opening tracking shot, we are introduced to Andrzej (The Queen’s Gambit’s Marcin Dorocinski: think Daniel Day-Lewis at his most suave) and wife Malgorzata (Maja Ostaszewska), a rich couple having a very bad day: their son has just deserted his fiancée at the altar. As the wedding band tunes up in a swanky hotel ballroom, Andrzej decides to go ahead with the reception. After all, everything is paid for and a lot of wedding guests have come from afar, so why not? But then Wanda (Izabela Kuna, sporting both the hairstyle and steely-eyed determination of Margaret Thatcher) and Tadeusz (Adam Woronowicz)—the working-class parents of the bride-not-to-be—show up, determined to extract their pound of flesh… In Jakub Michalczuk’s fast-paced, darkly funny directorial debut, the vodka flows, revelations occur, and chaos ensues as Michalczuk’s constantly roving camera reveals—and justly skewers—the hypocrisies and greedy desires of rich and poor alike.

 

Een gedurfd zestien minuten durend openingsshot, dat in één keer opgenomen werd, introduceert Andrzej (Marcin Dorocinski in The Queen’s Gambit: denk aan Daniel Day-Lewis op zijn vriendelijkst) en vrouw Malgorzata (Maja Ostaszewska). Een rijk stel dat een zeer slechte dag heeft: hun zoon heeft zojuist zijn verloofde voor het altaar achtergelaten. Terwijl de bruiloftsband in een chique balzaal van het hotel begint te spelen, besluit Andrzej door te gaan met de receptie. Alles is tenslotte betaald en veel bruiloftsgasten zijn van ver gekomen, dus waarom niet? Maar dan verschijnen Wanda (Izabela Kuna, met het kapsel en de vastberadenheid van Margaret Thatcher) en Tadeusz (Adam Woronowicz) – de volkse ouders van de afgewezen bruid – die vastbesloten zijn hun deel van de buit binnen te halen … In Jakub Michalczuks snelle, duister grappige regiedebuut vloeit de wodka rijkelijk, vinden diverse onthullingen plaats en ontspint zich totale chaos. Dit terwijl Michalczuks constant rondzwervende camera de hypocrisie en hebzuchtige verlangens van arm en rijk onthult en terecht op de hak neemt.

For their work here, Mohamed Mellali and Valero Escolar shared the Best Actor prize at Locarno last year, and the film itself snagged the Europa Cinemas Label Award—both well-deserved plaudits for 013 CIFF alumna Neus Ballús’ (her Staff Only opened the 2020 edition of the festival) subtle, funny, and beautifully observed study of Moroccan immigrant Mohamed (Mellali) trying to make it in Barcelona as a member of a handyman crew. But he’s up against the prejudice of fellow “odd-job” man Valero (Escolar)… All three of the main players are handymen, not actors, who workshopped the improvised script with Ballús over three years! A truly unique work.

‘Charming… yet sharp… Ballús’ deceptively modest, gently ingenious… warm-hearted movie is too wise to suggest anything as glib as that these two handymen are going to end up fixing one another, but it does at least proffer the hope that they can sort out a temporary patch.’—Jessica Kiang, Variety

 

Voor hun werk deelden Mohamed Mellali en Valero Escolar vorig jaar de prijs voor beste acteur in Locarno, en de film zelf kreeg de Europa Cinemas Label Award. Beide zijn welverdiende lofbetuigingen voor 013 CIFF alumna Neus Ballús, wiens Staff Only de 2020-editie van het festival opende. De film vertelt het subtiele, grappige en raak geobserveerde verhaal van de Marokkaanse immigrant Mohamed (Mellali) die het probeert te maken in Barcelona als lid van een klusjesploeg. Maar hij stuit op de vooroordelen van collega-klusser Valero (Escolar) … Alle drie de hoofdrolspelers zijn amateurklussers die drie jaar lang met Ballús aan het geïmproviseerde script gewerkt hebben! Een heel uniek werk.

“Charmant … maar toch scherp … Ballús’ bedrieglijk bescheiden, subtiel ingenieuze … warme film is te doordacht om te suggereren dat deze twee klusjesmannen elkaar uiteindelijk gaan repareren, maar biedt in ieder geval de hoop dat ze een tijdelijke oplossing kunnen vinden.” Jessica Kiang, Variety

The French-speaking Swiss Alps, summer 1900: Elisabeth (Lilith Grasmug), 17, is forced to leave her convent because her sister, Innocente, has died and the family farm needs another hand. So far, so classical. But what starts out as a gorgeously photographed tale of a deeply religious community eking out a subsistence living soon morphs into a fever dream of sexual hysteria when Elisabeth, emboldened by her sister’s explicit journal, seeks spiritual enlightenment through sexual exultation…

Writer-director Carmen Jaquier tackles some big issues here—religious repression vs. female liberation via sexuality; the relationship between religious ecstasy and orgasmic pleasures—but the foundational point of her story is the embrace of the vividness of being alive: the bracingly fresh air, crystalline running water, effusive vegetation, and above all, the penetrating light of the immense mountain setting. Replete with indelible images, Thunder marks a bold debut from a talent to watch.

 

De Franstalige Zwitserse Alpen, zomer 1900: Elisabeth (Lilith Grasmug), 17, wordt gedwongen haar klooster te verlaten omdat haar zus, Innocente, overleden is en ze moet helpen op de familieboerderij. Tot daar een klassiek verhaal. Maar wat begint als een prachtig geschoten verhaal over een diep religieuze gemeenschap die een bestaan probeert op te bouwen, verandert al snel in een koortsdroom van seksuele hysterie wanneer Elisabeth, aangemoedigd door het expliciete dagboek van haar zus, spirituele verlichting zoekt door seksuele uitbundigheid.

Schrijver-regisseur Carmen Jaquier snijdt hier enkele grote thema’s aan: religieuze onderdrukking versus vrouwelijke bevrijding via seksualiteit, de relatie tussen religieuze extase en orgastisch genot … De kern van haar verhaal is echter de omarming van de vitaliteit van het leven: de frisse lucht, het kristalheldere stromende water, de uitbundige vegetatie en vooral het doordringende licht van de immense bergomgeving. Thunder zit vol met onuitwisbare beelden en is een gedurfd debuut van een talent om in de gaten te houden.

Young single mother Fereshteh (Sadaf Asgari), a self-possessed graphic designer, learns that her parents will be arriving in Tehran that very night. The problem? They know nothing about her born-out-of-wedlock two-month-old. Fereshteh, in league with best friend Atefeh (Ghazal Shojaei), sets out to find someone to care for her infant ‘until tomorrow’—a quest that becomes increasingly desperate as the hours tick away… Director Ali Asgari shows how Iranian millennials are trying to break away from patriarchal norms, and he does so with a real-life tension that makes us feel the urgency and implications of Fereshteh’s situation.

‘Asgari builds a tense and resonant drama from this most simple of premises, one that hinges on a moving performance by the director’s niece, Sadaf Asgari… [The film] has a lot to say about the way younger generations in Iran right now are picking away, thread by thread, at the country’s suffocating web of legal and social censure.’—Lee Marshall, Screen

 

De jonge alleenstaande moeder Fereshteh (Sadaf Asgari), een zelfbewuste grafisch ontwerpster, verneemt dat haar ouders diezelfde avond in Teheran aankomen. Het probleem? Ze weten niets over haar buitenechtelijke baby van twee maanden. Fereshteh gaat samen met haar beste vriendin Atefeh (Ghazal Shojaei) op zoek naar iemand die ‘tot morgen’ voor haar kind kan zorgen – een zoektocht die steeds wanhopiger wordt naarmate de uren verstrijken … Regisseur Ali Asgari laat zien hoe Iraanse millennials proberen te breken met de patriarchale normen, en hij doet dat met een levensechte spanning waardoor we de urgentie en implicaties van Fereshtehs situatie voelen.

“Asgari bouwt een gespannen en beklijvend drama op vanuit dit uiterst eenvoudige uitgangspunt, dat steunt op een ontroerende vertolking van het nichtje van de regisseur, Sadaf Asgari … [De film] zegt veel over de manier waarop jongere generaties in Iran op dit moment draadje voor draadje het verstikkende web van wettelijke en sociale censuur van het land lospeuteren.” Lee Marshall, Screen