Winner of the International Critics prize in the Panorama section at this year’s Berlin festival, Ferit Karahan’s drama is set at a harsh boarding school for Kurdish boys located in the mountains of Eastern Anatolia. Yusuf (Samet Yıldız) and Memo, 11 years old, are best friends. When Memo falls mysteriously ill, Yusuf is forced to struggle against the school’s repressive authorities—all distracted by their own petty grievances—and layers of bureaucracy to try to help his friend. A gripping drama with political undertones (the boys and school workers are Kurdish; the teachers are Turkish), the film comes from a long tradition: it is, as Karahan has noted, ‘a film of fear’.

‘Superb… There’s a crystalline precision and angularity to the plotting, which grows more compelling with each layer of culpability that is unpeeled. This is supremely assured filmmaking from Karahan… [T]hematically, there are similarities with Cristi Puiu’s The Death of Mr. Lazarescu, although Brother’s Keeper is a leaner and more propulsive piece of storytelling.’—Wendy Ide, Screen

 

De internationale prijs van de critici (de FIPRESCI-prijs) in de Panoramasectie van het filmfestival in Berlijn ging dit jaar naar het drama van Ferit Karahan. Het verhaal speelt zich af in een strenge kostschool voor Koerdische jongens in de bergen van Oost-Anatolië. Yusuf (Samet Yıldız) en Memo, 11 jaar oud, zijn beste vrienden. Wanneer Memo plots ziek wordt, probeert Yusuf zijn vriend te helpen en krijgt hij te maken met de autoritaire bestuursleden van de school, die allen bezig zijn met hun eigen kommer en kwel. De film is een aangrijpend drama met een politieke ondertoon (de jongens en het schoolpersoneel zijn Koerdisch, de leraren Turks) en komt uit een lange traditie: het is, zoals Karahan zelf zegt, ‘een film van angst’.

‘Schitterend… De plot heeft een kristalheldere precisie en hoekigheid, die fascinerender wordt met elke laag van schuld die wordt blootgelegd. Hoewel er overeenkomsten zijn met The Death of Mr. Lazarescu van Cristi Puiu, is Brother’s Keeper een slanker en aanmoedigender verhaal.’—Wendy Ide, Screen

Following the death of her grandmother (her ‘Bebia’), 17-year-old Ariadna (Anastasia Davidson) returns to Georgia. According to local tradition, she—as the youngest member of the family—is responsible for reuniting the body and soul of her grandmother by connecting a thread from the place of her death, a hospital, to her resting body, 25 kilometres away. Traversing exhausting terrain for days, alongside the young and enigmatic guide Temo (Alexander Glurjidze), Ariadna is forced to confront the impact the sometimes-cruel Bebia had on her childhood… Writer-director Juja Dobrachkous and cinematographer Veronika Solovyeva have fashioned images of haunting beauty. Gorgeous landscapes, Davidson’s great performance, and a lot of wisdom sprinkled throughout make this a remarkable fiction-feature debut.

‘Impressive… [T]his gorgeous… picture makes for a unique viewing experience… Russian DoP Veronika Solovyeva’s impressionistic, black-and-white cinematography, where the black often dominates over the white, is never less than stunning.’—Vladan Petkovic, Cineuropa

 

Na de dood van haar grootmoeder – haar ‘Bebia’ – keert de 17-jarige Ariadna (Anastasia Davidson) terug naar Georgië. Omdat Ariadna de jongste van de familie is, is het volgens de plaatselijke traditie haar taak om het lichaam en de ziel van haar grootmoeder te herenigen, door met een draad een verbinding te maken tussen de plaats van haar dood (een ziekenhuis) en haar rustplaats (25 kilometer verderop). Dus vertrekt Ariadna op een dagenlange afmattende trektocht, met aan haar zijde de jonge en ondoorgrondelijke gids Temo (Alexander Glurjidze). Een tocht waarbij ze onvermijdelijk wordt geconfronteerd met de impact die de soms wrede Bebia op haar jeugd heeft gehad… Schrijfster-regisseuse Juja Dobrachkous creëert prachtige, onvergetelijke beelden. De magnifieke landschappen, de geweldige prestatie van Davidson en de vele wijsheden maken deze fictiefilm tot een noemenswaardig debuut.

‘Indrukwekkend. Deze prachtige beelden zorgen voor een unieke kijkervaring. De impressionistische zwart-wit filmkunst, waarbij het zwart vaak overheerst op het wit, is ongelofelijk… de hele film door.’—Vladan Petkovic, Cineuropa

Winner of the Best Screenplay Silver Bear at the Berlin International Film Festival in 2020, the D’Innocenzo brothers’ sophomore feature is a stylized, dark, and confrontational portrayal of frustrated family life in a tacky subdivision on the outskirts of Rome, over the course of one sweltering summer. The stage is set by a voiceover that says what follows is a true story based on a lie as we are presented with three young families tied together through their kids and led by various versions of the self-regarding, toxic patriarch. This unforgettable dream tale will leave you shocked and admiring at the same time.

‘A striking discovery… [It’s] one of those films that aren’t afraid to confront you with the grimmest aspects of the human condition, but yet leave you feeling strangely exalted by the sheer cinematic invention involved… Visually distinctive and intensely atmospheric, Bad Tales is good news for anyone on the lookout for new Italian stylists to succeed Paolo Sorrentino…’—Jonathan Romney, Screen

 

Bad Tales werd op het Internationale Filmfestival van Berlijn 2020 bekroond met de Zilveren Beer voor beste scenario. De tweede speelfilm van de broers D’Innocenzo is een gestileerd, donker en confronterend portret van het frustrerende gezinsleven en speelt zich af tijdens een snikhete zomer in een smakeloze buitenwijk aan de rand van Rome. De film begint met een voice-over die zegt dat wat volgt een waargebeurd verhaal is, gebaseerd op een leugen. We krijgen drie jonge gezinnen te zien die door hun kinderen met elkaar verbonden zijn en zich laten leiden door verschillende versies van een dominante, zelfingenomen vader. Dit onvergetelijke droomverhaal is ‘een opmerkelijke ontdekking… Het is een van die films die niet bang is om je te confronteren met de meest grimmige aspecten van een mens, maar die je toch achterlaat met een soort opgetogen gevoel door de pure filmische vindingrijkheid. Bad Tales is visueel opvallend en creëert een intense sfeer. Goed nieuws dus voor iedereen die op zoek is naar nieuwe Italiaanse stilisten om Paolo Sorrentino op te volgen…’— Jonathan Romney, Screen

Often compared to Toni Erdmann (made by co-director Ulrich Köhler’s partner, Maren Ade) for its sardonic depiction of a father-daughter relationship, Köhler and co-director Henner Winckler’s film is more compact and just as dryly funny. Urs (Sebastian Rudolph), a village doctor, is excited that his 18-year-old daughter, Jette (very good newcomer Maj-Britt Klenke), is about to fly to Costa Rica, where she will do volunteer work. Unfortunately for liberal, well-meaning Urs, Jette is iffy about the whole thing—she’d just as soon stay in town and hang out with her new boyfriend, something for which Urs will not stand…

‘A wryly observed deconstruction of toxic masculinity. Funny and accessible… Writer/directors Ulrich Köhler and Henner Winckler keep the farcical elements and frustrations of A Voluntary Year credible, scattering chuckles large and small along the way… Maj-Britt Klenke is very striking in her first leading film role. She lends a quiet fury to her character’s eyes… Precisely calibrated and appealing in its understatement, A Voluntary Year packs a lot into its tight running time.’—Allan Hunter, Screen

 

Deze film van Ulrich Köhler en co-regisseur Henner Winckler wordt vanwege zijn spottende weergave van een vader-dochter-relatie vaak vergeleken met Toni Erdmann (van Köhler’s partner, Maren Ade). A Voluntary Year is compacter, maar wat betreft humor net zo droog. Urs (Sebastian Rudolph) is een dorpsdokter die trots is op zijn 18-jarige dochter Jette, gespeeld door de nieuwe, maar zeer goede Maj-Britt Klenke. Die staat namelijk op het punt om te vertrekken naar Costa Rica, om daar vrijwilligerswerk te gaan doen. Jammer genoeg voor de liberale, goedbedoelende Urs, is Jette helemaal niet zo zeker over haar beslissing. Ze zou al net zo graag thuis blijven, bij haar nieuwe vriend… Maar dat zal Urs niet laten gebeuren.

‘Een wrange observatie van de deconstructie van een toxische mannelijkheid. Grappig en toegankelijk… Maj-Britt Klenke zet met haar eerste filmhoofdrol een zeer opmerkelijke prestatie neer. Ze legt een stille woede in de ogen van haar personage… Nauwkeurig berekend en aantrekkelijk in zijn understatement. A Voluntary Year  heeft in zijn korte speelduur heel wat te bieden.’—Allan Hunter, Screen

Buenos Aires, 1980, at the height of the military dictatorship: Yvan De Wiel (Fabrizio Rongione), a private banker from Geneva, and his wife, Ines (Stéphanie Cléau), have arrived to investigate the sudden disappearance of De Wiel’s partner, Keys, and to reassure clients that it’s business as usual—despite the disturbing rumours swirling around Keys’ disappearance and the dictatorship’s increasing malevolence, which has started to worry even the rich… Andreas Fontana’s exquisitely made film is a dissection of wealth, power, and corruption, where a sense of dread percolates just beneath the surface. No spoilers here, but this intriguing, masterful work leaves one chilled to the bone.

‘[A] spot-on mystery… The first thing one notices about Azor is how real it feels: the entitlement, the encyclopaedic knowledge of “good” families, the multilingual fluency, the bonhomie of power… Like the intelligent performances—both Rongione and Cléau are standouts—and the terrific art direction, the film’s design reinforces an exquisite, levelheaded decorum about to be smashed by a chillingly cruel monster.’—Jay Weissberg, Variety

 

Buenos Aires, 1980, op het hoogtepunt van de militaire dictatuur. Yvan De Wiel (Fabrizio Rongione), een privébankier uit Genève, en zijn vrouw Ines (Stéphanie Cléau) zijn opgeroepen om de plotse verdwijning van De Wiel’s partner, Keys, te onderzoeken en klanten gerust te stellen dat er niets aan de hand is – ondanks de verontrustende geruchten die de ronde doen over Keys’ verdwijning en de steeds groter wordende kwaadwilligheid van de dictatuur. Andreas Fontana’s prachtig gemaakte film is een ontleding van rijkdom, macht en corruptie, met onder de oppervlakte een sluimerende angst. Geen spoilers, maar dit intrigerende meesterwerk doet je haren de dag nadien nog rechtop staan.

‘Een mysterie ten voeten uit… Het eerste wat opvalt aan Azor is hoe echt alles aanvoelt: de pretentie, de encyclopedische kennis van “goede” families, de vlotte meertaligheid, de weelde van de macht… Het ontwerp van de film versterkt een verfijnd, nuchter decorum dat op het punt staat te worden verpletterd door een angstaanjagend wreed monster.’—Jay Weissberg, Variety