At heart, this is a visually daring and beautifully acted story of rapprochement. After a long time away, disaffected twenty-something daughter Artemis (Sofia Kokkali, a star in the making) returns to her suburban Athens family home to care, alone, for her divorced father Paris (Lazaros Georgakopoulos). Felled by a mysterious disease—he had gone missing and was found near dead, almost paralysed, and severely dehydrated—Paris is aloof, angry, incommunicative, almost immobile, and given to severe shaking. They have a tough row to hoe… Debuting director Jacqueline Lentzou takes a collage-like approach to her subject that is perfectly suited to the buried secrets and jagged emotions revealed along the way.

‘Intriguing, unconventional… playful and idiosyncratic in approach… In the central role, Kokkali is a mercurial and fascinating presence; the odd angles of her face seem to constantly reshape themselves—one moment we see the child adrift from her father and struggling to bridge the gap, at another, she’s a woman burdened by an unwieldy mix of duty, worry, and crushing boredom.’—Wendy Ide, Screen

Kort samengevat: een visueel gedurfd en prachtig geacteerd verhaal van toenadering. Na een lange periode van afwezigheid keert de misnoegde dochter Artemis (Sofia Kokkali, een ster in wording), terug naar haar huis in de voorsteden van Athene, om daar als twintiger alleen te zorgen voor haar gescheiden vader Paris (Lazaros Georgakopoulos). Die is geveld door een mysterieuze ziekte… hij was vermist en was toen hij werd teruggevonden ernstig uitgedroogd en bijna dood en verlamd. Nu is hij afstandelijk, boos, weinig spraakzaam, bijna immobiel, en geneigd tot hevig schokken. De twee staan voor een zware taak. Debuterend regisseur Jacqueline Lentzou benadert haar onderwerp op een collageachtige manier die perfect past bij de verborgen geheimen en de rauwe emoties die gaandeweg meer en meer naar voren komen.

‘Intrigerend, onconventioneel… speels en met een individuele aanpak. Kokkali, de hoofdrol, is een levendige en fascinerende verschijning. En al even scherp is de manier waarop de lens de geladen ruimte tussen vader en dochter verkent.’ —Wendy Ide, Screen