Against the vast fields of soy in Brazil’s Mato Grosso region, where ostrich-like rheas roam at will, a trans woman named Madalena—whom we never see—has been murdered. Luziane (Natália Mazarim), a nightclub worker, Cristiano (Rafael de Bona), the closeted scion of rich landowners, and Bianca (Pamella Yule), a fellow trans woman and friend of the deceased, are all profoundly affected in very different ways by Madalena’s death… Madiano Marcheti’s haunting and visually striking film—winner of best international film at the Istanbul Film Festival—is an exploration of place and a cri de coeur of protest: as noted in the closing credits, Brazil has the highest number of transsexual murders in the world, and, shockingly, the average life-expectancy for a trans person is 35 years old…
‘[A] formally bold [and] assured debut… With its saturated colour palette, vividly sketched vignettes and the co-existence of a banal reality with the hints of a supernatural element, this film has something of the heady appeal of Mati Diop’s Atlantics.’—Wendy Ide, Screen
Aan de uitgestrekte sojavelden in de Braziliaanse staat Mato Grosso, waar de struisvogelachtige nandoe naar believen ronddwaalt, is een transvrouw vermoord. Luziane (Natália Mazarim) werkt in een nachtclub, Cristiano (Rafael de Bona) is stiekem van rijke afkomst en Bianca (Pamella Yule) is een mede-transvrouw. Allen zijn ze diep getroffen door Madalena’s dood. Madiano Marcheti’s beklijvende en visueel opvallende film werd bekroond als beste internationale film op het Istanbul Film Festival en is een verkenning van plaats en een cri de coeur van protest: zoals vermeld in de aftiteling, heeft Brazilië wereldwijd het hoogste aantal moorden op transseksuelen, en een bijgevolg dramatisch lage gemiddelde levensverwachting voor transpersonen van maar 35 jaar.
‘Een debuut dat krachtig is van vorm en zelfverzekerd… Door het verzadigde kleurenpalet, de levendig geschetste karakters en de combinatie van een banale realiteit met een vleugje van het bovennatuurlijke, heeft de film iets weg van de bedwelmende aantrekkingskracht van Atlantics van Mati Diop.’—Wendy Ide, Screen
